ناتمام

نمیدونم چرا دست به هرکاری میزنم ناتمام رهاش میکنم ، نزدیک به سه ساله بعد از فوت استادم دست به پیانو نزدم ، برنامه نویسی کامپیوتر رو ادامه ندادم ، طراحی سه بعدی رو ول کردم ، نقشه کشی ساختمون رو ول کردم ، چند کتاب رو نصفه و نیمه ول کردم و .. نمیدونم چرا ولی خیلی وقتا عده ای از آدما رو میبینم که برای همه چی توی زندگی شور و شوق دارن و یه برقی تو نگاهشون هست نسبت به هرچی که میبینن . من متاسفانه نمیتونم با این آدما ارتباط برقرار کنم ، در واقع با خیلی ها نمیتونم ارتباط برقرار کنم ولی آدمی که همه چیز براش زیبا باشه در عین حال که باعث یه حس دلگرمی تو وجودم میشه ولی برام غیر قابل قبوله . آدمایی رو دیدم که با همه چی شاد و خوشحال میشن و این برای من غیر قابل درکه . شاید عجیب باشه ولی خب .. نمیدونم .

چند ساله که پیانوی خاک خوردمو میبینم و اعماق وجودمو حسرت فرا میگیره که میخوامش ولی نمیدونم چرا نمیتونم بهش دست بزنم. میدونی منظورم چیه ؟ منظورم اینه که هیچ حسی نیست ، حسی نیست که بگه وای این کار فوق العادس انجامش بده ! من به دنبال اون حس فوق العاده م که خوشحالم کنه ، حسی که بگه این کار برای توئه ، تو برای این کار ساخته شدی ، تو عاشق این کار هستی انجامش بده لعنتی . ولی به هر دری که زدم متاسفانه اون خلاء و پوچی درونم ارضا نمیشه ، چیزی حس نمیشه .

با اینحال امسال برای من در کنار سختی هایی که داره .. میتونه سال خوبی باشه ، دارم حس میکنم که کم کم تو زندگیم یک مسیر و جهت مشخص وجود داره  . انگار که دارم به خودم میام و این منو خوشحال میکنه . امیدوارم بتونم از پسش بر بیام و برای یک بارم که شده از انجام یک کار تو زندگیم لذت ببرم و عاشقش باشم . امسال هیچ کتابی رو نصفه و نیمه رها نکردم ، زبانمو دارم میخونم که آیلتسمو بگیرم و .. خیلی کارای دیگه دارم . شاید امسال همون سالیه که همیشه منتظرش بودم ، شاید اون "من" درون بالاخره داره به خودش میاد . من دنبال حقم از این زندگی هستم.